دوپینگ در ورزشکاران

استفاده از مواد خارجی برای افزایش کارآیی، ظاهراً قدمتی معادل عمر ورزش های رقابتی دارد. هنوز در مورد تعریف جامع و کامل دوپینگ در بین مخاطبین و دست اندرکاران اتفاق نظر وجود ندارد و دوپینگ به صور مختلف تعریف شده است. داروهایی که به طور شایع در کشور مصرف می شوند، شامل استروئیدهای آنابولیک، هورمون رشد و داروهای ادرارآور هستند که با عوارض بی شمار و گاه مهلکی در ورزشکاران همراه هستند. به دست آوردن یافته های قابل اعتماد در مورد شیوع دوپینگ در ورزش های حرفه ای کار دشواری است؛ چرا که ورزشکاران متخلف به طور طبیعی اقدامات غیرقانونی خود را انکار خواهند کرد. با این وجود، شواهد نشان می دهند که مصرف داروهای افزاینده کارآیی در ورزش حرفه ای، امروزه به صورت گسترده ای انجام می پذیرد. در ایران نیز متأسفانه دوپینگ به طور روزافزونی افزایش یافته و مشکلات زیادی برای ورزش کشور به بار آورده است. مطالعاتی پیرامون فراوانی سوءمصرف دارو در ورزشکاران انجام شده که شیوع نقطه ای مصرف داروهای استروئید آنابولیک را در حد 59-7/10 درصد و شیوع آن در طول عمر را در حد 100-26% برآورد کرده اند. دوپینگ در ایران با معضلات خاصی همراه است که از آن جمله می توان به عدم مشاوره ورزشکاران با افراد مطلع و اخذ اطلاعات غلط از افراد ناآگاه، گستره وسیع مصرف دارو در ورزشکاران غیرحرفه ای، استفاده از داروهای نامتناسب با نوع ورزش و داروهای پرعارضه و استاندارد نبودن مکمل های ورزشی در کشور اشاره کرد. سه روش مهم مقابله با دوپینگ که توسط سازمان های متولی اجرا می شوند عبارت از انجام آزمون دوپینگ در مسابقات، انجام آزمایش های خارج از مسابقه و آموزش، گروه های هدف هستند. به نظر می رسد آموزش، یکی از مؤثرترین و کم هزینه ترین روش های مقابله با دوپینگ باشد.